سلام دوستاي خوبم خواهش ميكنم براي بهتر شدن وب نظر يادتون نره!!!

 زخمي ام التيام مي خواهم التيام از امام مي خواهم 

كه ديگر عاشقان را ميكشد چشم انتظاري ها

(سيد حميد رضا برقعي) 

به این گمان که تو ناگهان... 

به این گمان که تو ناگهان... 

 

همه ما هم مهمون بودیم و هم لحظاتی رو که در انتظار اومدن مهمون بودیم رو تجربه کردیم.

مقدماتی که برای هر کدوم از این دو موقعیت جدا از هم فراهم کردیم کاملا متفاوت بوده.

مثلا وقتی می فهمی به خونه مادربزرگت دعوت شدی کلی خوشحال می شی، شاید به خاطر راحتی و آسایششه که اونجا بیشتر از جاهای دیگه احساس می کنی؟

یا به قول معروف، خونه مادربزرگا خودمونی تره.

یا وقتی منتظر کسی هستی که دعوتش کردی، گاهی اونقدر برای اومدنش انتظار می کشی که فکر می کنی چقدر زمان طولانی تراز روزهای معمولی سپری میشه و تمام این انتظار یکباره با شنیدن صدای زنگ در به پایان می رسه.

حالا ما می خوایم بدونیم شمایی که به چنین ضیافت باشکوهی دعوت شدی چه مقدماتی رو برای ورود به این مهمونی فراهم کردی؟

مخصوصا وقتی می دونی پروردگاری که میزبان توست از ماه ها قبل منتظر حضور تو بر سر خوان رحمتش بوده  و از دو ماه قبل تمام مقدمات را برای میزبانی از تو فراهم کرده؟

 

 

وقتی به عنوان میهمان زنگ دری رو می زنیم، داریم اعلام وجود می کنیم.

می خوایم بگیم که ما اومدیم.

 

حالا وقتی می دونی در این ضیافت الهی میزبانت پروردگار کریم و بخشنده است و قراره خودش در را برای ورود تو باز کنه، چه احساسی داری؟

چه جوری می خوای باهاش حرف بزنی تا بهش بگی که اومدی

که هستی؟

 

که سر موقع و با آمادگی کامل بر خوان نعمتش حضور پیدا کردی؟

 

 

 

وقتی به خونه کسی دعوت می شی، تمام سعی میزبان، اینه که به بهترین وجه از تو پذیرایی کنه.

 

می دونیم که هر مهمونی، پذیرائی خاص خودش رو داره، تا به حال از خودت پرسیدی که پروردگار کریممان چگونه از تو و دیگر میهمانانش پذیرایی می کنه؟

 

و یا اینکه خداوند متعال خوان نعمتش را به چه آراسته؟

 

 

 

رسول خدا در پاسخ به این سۆال چنین می فرمایند:

ای مردم

به درستی که بخت به شما روی آورده چه بخواهید و چه نخواهید!

حلول ماه خداست که با برکت و رحمتش به شما روی آورده.

در ماه خدا باران رحمت بر عموم مردم فرو می‌ریزد و باب آمرزش گناهان بر نادمان گشوده شده و هر که بخواهد رحمت و برکت این ایام را به دست می‌آورد.

همگی شما در این ماه از جانب خداوند به میهانی و ضیافتی عظیم و الهی دعوت شده‌اید.

با فرارسیدن این ماه نفس های شما تسبیح خداوند محسوب خواهد شد و خواب شما عبادت آن ذات مقدس است و اگر عمل نیکی داشتید، آسوده باشید که حضرتش به برکت این ماه عظیم پیشاپیش «مُهر قبولی» بر اعمالتان زده است و دعاهایتان را به مرتبه «قبولی» می رساند.

پس با نیت صادق و دلی پاک از خداوند متعال بخواهید که در این ماه شما را بر انجام روزه و تلاوت و پیروی از کتابش توفیق عنایت فرماید.

و بدانید که برترین اعمال در این ماه دوری از حرام الهی است.

و اهل تفکر همه می دانند، این ضیافتی استثنائیست که در آن همه و همه، عالم و جاهل، ضعیف و قوی، فقیر وغنی، همه «در هاله کرامت الهی قرار گرفته‌اند» و همه با «یک خطاب» دعوت شده‌اند، نه اینکه گروهی با دعوت ویژه و به طوری خاص پذیرایی شوند و گروهی از عوام، کالانعام!

 ساعات عمر من همگی غرق غم گذشت

دست مرا بگیر که آب از سرم گذشت

مانند مرده ای متحرک شدم، بیا
بی تو تمام زندگی ام در عدم گذشت

می خواستم که وقف تو باشم تمام عمر
دنیا خلاف آنچه که می خواستم گذشت

دنیا که هیچ، جرعه آبی که خورده ام
از راه حلق تشنه من، مثل سم گذشت

بعد از تو هیچ رنگ تغزل ندیده ایم
از خیر شعر گفتن، حتی قلم گذشت

تا کی غروب جمعه ببینم که مادرم
یک گوشه بغض کرده که این جمعه هم گذشت

مولا شمار درد دلم بی نهایت است
تعداد درد من به خدا از رقم گذشت

حالا برای لحظه ای آرام می شوم
ساعات خوب زندگی ام در حرم گذشت

(8) 

نمازم را قضا کرده تماشا کردنت ای ماه
بماند بین ما این رازها بینی و بین الله!

من استغفار کردم از نگاه تو نمی دانم
اجابت می شود این توبه کردن های با اکراه

برای من نگاه تو فقط مانند آن لحظه است
همان لحظه که بیتی ناگهانی می رسد از راه

...و شاید من سر از کاخ عزیزی در می آوردم 
اگر تشخیص می دادم چو یوسف راه را از چاه

  ^{واما بیتی در حاشیه این غزل:}

مرا محروم کردی از خودت این داغ سنگین بود
چنان تحریم تنباکو برای ناصرالدین شاه

 همین کافیست

لبخند تو عجایب هفت گانه ی جهان

 جمعه هاطبع من احساس تغزل دارد

ناخدا آگاه به سمت توتمايل دارد

بي تو چندي است كه در كار زمين حيرانم

مانده ام بي تو چرا باغچه ام گل دارد

شايد اين باغچه ده قرن به استقبالت

فرش گسترده ودر دست گلايل دارد

يازده پله زمين رفت به سمت ملكوت

يك قدم مانده زمين شوق تكامل دارد

جمكران نقطه ي اميد جهان شد

كه در آن هرچه دل سمت خدا دست توسل دارد

هيچ سنگي نشود سنگ صبورت تنها

تكيه بر كعبه بزن كعبه تحمل دارد

(سيد حميدرضا برقعي)